Poezi nga Entela Tabaku – Sörman

Cikel me poezi

nga Entela Tabaku – Sörman

të gjithë dojnë me e ndryshu botën

të gjithë dojnë me e ndryshu botën
të gjithë
në kët botë
zemrat s’kanë rehati

disa dojnë me e ndryshu
pse e kanë zemrën të gjanë
të lumtun s’munden me kenë
në nji botë të padrejtë

disa pse zemrën e kanë të vogël
ndërsa mendojnë se janë njerëz të mëdhenj
e paqë s’munden me gjetë
në nji botë që u dha tjerëve
çka ata e deshtën vetë

disa s’janë njerëz hiç
e zemër hiç nuk kanë
botën dojnë me e vra
pse tjerët
janë

disa pse kanë veç zemër
e vuejtje
jetojnë me gjak jashtë
zemërkuq
zemërblu
zemërbardhë
a zemërzi
e bota asht bojëqiell

unë jam njeri i thjeshtë
botën e kisha ndryshu
ti me fjetë i patrazuem
në krahët e mij

a të kam diftu ndonjiherë për provat e koncerteve?

a të kam diftu ndonjëherë për provat e koncerteve?
i kam dashtë gjithmonë shumë
gabimet ishin të pranueshme
stonimet
ngatërrimet
kishte kohë me i përmirësu
suksesi – nji flutur e së ardhmes
përsëritja – nji lumturi e vazhdueshme
pritja e shfaqjes
nji horizont i qeshun violinash

a të kam diftu ndonjiherë për koncertet?
ata i kisha gjithmonë frikë
gabimet ishin të pariparueshme
dështimi i parikuperueshëm
dhe suksesi
duartrokitjet
vetëm ma shtonin nji boshllëk në stomak
mbas shfaqjes mbyllje e violinave në këllefë
FUND

a të kam diftu ndonjiherë për jetën
kët koncert pa prova?

fëmijët e emigrantëve

fëmijët e emigrantëve janë fëmijët për të cilët
gjyshja asht ajo fytyra e qeshun në skype
ajo grueja e ngrohtë që i shtrëngon fort
e s’din me i lëshu
në verë
që bajnë tri ditë me u mësu
mandej vjen koha me ikë
e nji vit rrijnë duke e andrru

fëmijët e emigrantëve s’e dinë
se gjyshja asht nji prehën i ngrohtë
ku ti mundesh me u mshehë çdo ditë
asht ajo që t’i fal tana pa kushte
që të del zot kur nana asht nevrik
asht nji bohçe me xhepat mbushë me gjana të mira për ty
asht zani që të pajton
me kangë të vjetra që ti s’i kupton
po që të kujtohen papritmas nji ditë
kur bjen shi e ai që don ka ikë
asht plaka që ta ban nanën të re
e të difton se jeta asht e bukur
se kështu ka kenë
se kështu ka me kenë
e se ia vlen
tanë shiu i botës ia vlen

fëmijët e emigrantëve
të mirët e mij

ka nisë me iu ntrashë zani djalit tem

ka nisë me iu ntrashë zani djalit tem
më trembi tash nade kur më tha “si ke njehë?”
tanë trupin e ka dëshirë me u rritë
me ikë
me mbërritë
si Arka e Noes
po bahet gati me u lëshu në ujnat e trazuem të adoleshencës
e kushedi sa vite ka me zgjatë
derisa të takojë në tokë
prap

unë s’mundem me u nisë me të
veç ia kam qëndisë nji degë ullini në jastek
e lutem t’ia kem mbushë mirë arkën
sa kohë e pata
djep

kush i ka krahët e mi

kush i ka krahët e mi
kush
kush mund t’i hapë ma shumë se unë
kush
kush fal e mbron
mbështjell e përkund
rrok e ngroh
mban e përmban
kush
kush ma shumë se unë
orë për orë
ditë për ditë
natë për natë
unë njish me krahët e mi
njish me tokën
njish me qiellin
a thue mjafton
a thue mjafton

mbas çdo humbjeje

mbas çdo humbjeje
ne gratë mbjellim pemë
disa mbjellin gjembaçë
disa pemë frutore
unë mbjell bli
lulet e verdha i thaj e ziej çaj
në terrin e madh e të ftohtë
të dimnit

mbas çdo humbjeje
burrat hapin gropa
disa të thella humbella
dheu i gërmihun që hedhin
u bjen mbi shpinë
disa të vogla
si zgavra sysh të nxjerrun
mbasi kanë dhanë frymë
e ti mundesh me u përpjekë me i mbushë
e bindun se çdo gropë veç don nji fidan të ri
derisa vjen nji ditë dhe ke jetu aq gjatë sa e din
se e vetmja gropë që mundesh me mbushë
asht ajo që ke hapë vetë
për me mbjellë
edhe nji bli

 kët grue që ec në mu

kët grue që ec në mu
trupi nuk e nxen ma
vedit i ban vend me thika
ma çan mishin përbrenda jashtë
gjakun ma pin
më len pa fjetë
më len pa hangër
me fjalë e mban frymën
me sytë e mij sheh
më sheh si të ishim dy
e më përqesh
e më vajton
si të kisha vdekë
e si e marrë këndon
e kërcen
me kambët lidhë për këpucë

Dy poete Shkodret… Elona dhe Entela

e kam marrë botën mbrapa

e kam marrë botën mbrapa
e kam ndjekë
gjatë
në pasqyrë të saj e kam pa vedin
flokët i kam lidhë bisht kalit
me frenat e saj
në rresht për nji i kam vu tana andrrat
vedin e kam ndryshu mos me u vra
qoshesh
të ndërtueme jo në masën teme
por prap s’pata derman
pa u përplasë ndokund
prandaj i lëshova flokët
frenat i ula në tokë
e kandet e mija po kërkoj
në ta dëshira më hyn butë
e lirshëm
valë

bota të m’i ndjekë
flokët e hapun në erë
në dashtë

ajo lyp…

ajo lyp
në gjunjë
në terrin e nadjes dhe të mbasdites ia dalloj vorfninë
kur i kaloj afër
në të ftohtin e paemën ia dalloj vuetjen
kur ia ndesh vështrimin

e bukur asht
si diell që s’del kurrë
e ardhun prej larg
si unë
e mallueme
nji fëmijë e pret ndoshta dikund
në cepa buzësh mavi ma ruen nji buzëqeshje
sikur don me ma falë
pafuqinë

ajo lyp
jeta e ka ulë në gjunjë
e unë kur e shoh harroj si ecet
dhe bie në gjunjë

ngusht

o Zot
i gjanë
ne këtu mbi dhé i kena punët ngusht
e kena mendjen të ngushtë
s’ka vend për ma shumë se mendjen tonë
e kena zemrën e ngushtë
dimë me dashtë veç ata që janë si ne
i kena bebet e syve të ngushta
s’shohin ma shumë se te maja e hundës
i kena venat e ngushta
gjaku na rrjedh veç në nji drejtim
at që na vjen përkundër
e vrasim
e përdhunojmë
e shajmë
e gjuejme me gurë
e izolojmë
e rrahim me kamxhik
e rrëmbejmë
e mbyllim në bodrum
e shpërfillim
e përflasim
e mallkojmë
e torturojmë
e bombardojmë
e vdesim së ftofti etje uje
e zhdukim nga faqja e dheut
dhe prapë asht ngusht
gjithmonë e ma ngusht

o Atë!
o Amë!
mos na len vetëm
me njeni-tjetrin!

Entela Tabaku – Sörman

Entela Tabaku – Sörman u lind në Shkodër më 1971.

Prej vitit 1998, jeton dhe punon në Suedi.

Related Images: