Pranvera dhe Dashnia…
tregim nga Jozef Radi
Nji ditë marsi, ndërsa dielli donte me dalë prej drojes e m’u futë ndër dejtë e pemëve, syve t’mi prej s’largu u trokiti nji krijesë, që me guxim të pamenduem përmes fjalësh që s’i besoja se ekzistonin m’tha:
Jam e dashurueme me ty…!
Un buzqesha. Ajo guxoi me e përsritë ma fort e ma bukur njat çka e tha ma s’pari. Un qesha me t’madhe e jehona e saj, u fut nëpër langun e pemve e nisi me ju dhanë frymë sytheve e luleve…
Pranvera desh mem dëshmue krejt dritën e nji dielli të mbrendshëm që shkonte tue u rritë sa guxoi e m’tha:
Mos qesh me dashninë teme, pse s’ke me guxue me dashtë kend tjetër, n’se guxon me m’dashtë mue!
Un qesha sërish, e mos me e landue i thashë:
Un jam i dashuruem me Dashninë, Pranverë…
Ajo guxoi m’u gjegjë e tha:
At’herë, un jam Dashnia!
E un apet iu gjegja ballas:
Mos ma thuej kët, se n’lojë të Dashnisë s’mundet kërkush me i mshehë drit’hijet e veta…
Pranvera e lshoi nji curril loti për çka s’i besova e i shndriti nji buzqeshje e lehtë për çka u trishtova për lott t’saj.
Ndërsa ditët e Dashnisë morën n’teposhtën e ortekut, fjalët Pranverës përditë e ma fort morën përpjetë.
Njeriu nis mos i besue vedit, kur fjalët duken se hikin loje e bahen ndjesi gjithnji e ma të trazueme, e imazhi i nji grueje rrokullimë ma e fuqishme se drita që dhuron stina e përtrive.
N’heshtje pranova me ia dashtë Pranverës njata dy sy ma t’errtë se nata e njat ftyrë ma t’bardhë se drita.
Vazhdova me e dashtë si ajsberg, po asnjiherë s’hoqa dorë prej Dashnisë,
Ajo më mbante lidhë me gjithçka t’bukur të kësaj bote…
Dashnia s’asht ajo çka i dhurohet nji grueje, as ajo çka mundet me t’dhurue nji grue, Dashnia asht gjithçka mbrenda nesh… e kudo ajo derdhet lshon lule e gjeth, pa pvetë për stinët…
Ah, imzot, ju s’më trazuet kurrë, po m’lejoni me ju thanë se due veç t’ju ndigjoj.
Tingulli i zanit tuej m’godet drejt e n’timpan të zemrës e jo t’veshit, edhe asht muzika ma e ambël për nji zonjë të dashurueme.
Un ju adhuroj… e ju jetoj përtej adhurimit, imzot!
E s’keni si me e kuptue, si zemrës teme ju i dhuruet flatra e sado plagtë janë të njoma e dhembin, ajo ka fillue me jetue si at’herë, kur ishte andërr, e langzonte pikla mjalti n’hojet e dashnisë hupë n’ajrì…
S’di sa kohë kaluen dita tue i vjedhë natës kohë flatra e nata që i bahesh zemërgjanë ditës n’pakufi.
S’di çka mundem me thanë për at pafundësi çastesh e muejsh ku njeriu bahet krijesë eterike tue u futë n’nji tjetër, e tjetri që del prej vedit e jeton n’ty… me frymë orteku, hov ere e violinë flladi…
Nji mbramje vjeshte, njashtu e çmendun e fatkeqe, midis nji shiu t’butë spërkatë me gjethe t’vocrra akaciesh, Pranvera shkoi me dhurue Trupin e dashnisë së vet, e jo Dashninë e frymës së saj, përbirue prej heshtave të Zotit…
Ja kam puthë plagët ma shumë se buzët, ja kam kqyr sytë ma shumë se sythat!
Erdh, veç me mbjellë dhimbat e kurrlexueme të saj, pse e vërteta i kish dekë kahera, ndaj rropatej me e shitë çka kurrë s’e kish pasë!
Vërtet, ka stinë të rrejshme, po s’ka Dashni të rrejshme!
Pranvera u përplit me tan trajtat teatrale t’saj me e braktisë vetvedin, po s’mujt kurrqysh…
Ditët e netët ma t’bukura, çdonjeni prej nesh i palos e i ndryn ndër sirtarë kujtimesh… e veç kur Dashnia bahet mungesë, kthejmë aty m’i shfletue fjalët e thana n’frymën e thame…
Kishte kalue nji v-jetë, e Pranvera s’po kish ma fjalë dashnie.
Prej ditve ma t’bukra, e gjeje tue kputë, pa i thanë kujt do dega e lule t’thame, e pa i shpjegue as vedit se çka i kish ndodhë, kqyrte ndër sirtarët e kujtimeve…
Gjanat magjike t’jetës që s’lajmojnë kur vijnë, as duhet të trishtojnë kur shkojnë… por kjo s’ndodh e gjithnji e gjithkujt.
Pse ndodh që ato thjesht dhurojnë do flluska t’shndritshme (ai ato t’sapunit) veç me tërhjekë vemendje për kotsinë e tyne të flashkët…
Dashnia e Njeriut të dashuruem, jeton edhe n’mungesë të fjalëve, edhe n’mungesë t’asaj bote që dikur voziste mbrenda tij.
Dashnia s’e vuen si zhgënjim hikjen e nji Pranvere.
Mbrenda saj ka jetue gjithherë diçka ma e madhe se nji emën, ma e plotë se nji stinë e ma e shndritshme se nji v-jetë.
Shumçka futen n’jetën tonë veç me na provue der ku e deri kur mund t’mbrrijë e pambrritshmja.
Ajo na e ve n’lëvizje shpirtin me gjenerue dritë e lejon me iu grabitë njaq sa i mjafton dikujt me ngrofë akujt dhe çlodhë verbsinë.
Mandej shkon, shkon me fjetë njatje ku ishte, pa mujtë m’e lexue si duhet njat zbraztinë e madhe triumfuese, si keqardhje për njato petka të xhveshuna t’nji shëmtie lakuriqe që shetitë gjithkah tue lypë sy t’verbuem…
Nji ditë marsi, dielli i dalë prej drojes u fut ndër dejtë e pemëve, e syve t’mi prej s’largu iu fanit Pranvera, e me frigë të mirmendueme ecte kryeultë midis heshtjes s’nji pylli mbushe me pemë Dashnie…
9 mars 2022
*PS. Portretet janë marrë nga faqja e FB e Fatos Bylykbashit, arti i të cilit, (simbas meje), asht i lidhun pazgjithmësisht me botën femnore… j.r.