Profile poetike dhe dedikime
nga Anton Çefa
Nën kupola shpellash
(Atë Pjeter Bogdanit)
Mbi Atdheun natë e gjatë,
e ngrirë,
prushi i fjalës feks
në errësirë.
Nën kupola shpellash strukesh viteve,
mbi tryeza rrasash, si mbi tabernakuj,
ua shpupurish thinjat fjalëve plaka,
në kujtesë të kombit jeh të ri u kallë.
Mbjell filiza prilli
n’zagna dijesh,
sharton sytha flake
n’brazda gjaku.
Shprish shkrumbin e netëve
nën kupola shpellash,
qumshti i hanës të ban dritë nga qielli,
Gjysmëhëna të kërcënon nga toka.
“Mos e leni gjuhën e dheut me u vdarë
lëshon vikamën në “Çetën e profetëve.”
“Më ka zënë shqipja”
(Fan Nolit)
Fjala shqipe si zjarri i shejtë
në gjoks të digjte.
Gjuhët e botës te fjala shqipe.
Me zjarr të shejtë ngroh e ndriçon
skutina të errta gjoksesh të plogshta.
Të zuni shqipja me anarkitë,
na zuni ne zi e ma zi,
antropofagë, kolltukufagë
zi e ma zi.
Ku ta ve epitafin?
(P. Gjergj Fishtës)
Ku ta ve epitafin, bre burrë i dheut?
Shkërbetë pa vorr të lanë,
po i gjalli vorr nuk ka,
se vorri gropë harrimi asht
e Ti harrim nuk njeh.
Thonë:
Afshi i zjarrtë i zajeve e ka mbajtun gjallë
e flladi i verës e ka flladitun zhegjeve,
thonë
në stinë të ngrime e ka ngrohun rrezja e diellit
e valët e Drinit ashtin ia kanë lëmue.
E vërteta asht
se zemra e kombit e ka përjetësue.
A s’ia ndigjon pezmin
kur shanë e shilon Europën
tue ba mriz në logun e zanave?
E për nji lule vjeshte
lotin pikon, t’madhnueshëm?
A s’e sheh atë copë qielli
që si çati e kaltër
Atdheut i rri përsipri?
Atje, po,
hidhet në vallet e Parrizit.
Po shpesh e ma shpesh
tu kulla e Gjetës e gjen,
apo pranë sofrës së ngurtë
lahutës i bie n’malësi,
kuvend të urtë
ndan me pleqnorë kanuni.
Zbardhun nga brengë e fjalës
(Prof. Eqrem Çabejt)
Krrusun nga peshë e fjalës
Ballin rrudhë mbi shpatet e maleve,
mbi pëllambët e fushave
mbledh vetullat,
zbardhun nga brengë e fjalës.
“Sa të gjalla emërtimet ilire!”
Këtu korrigjon Majerin,
aty miraton Joklin.
Fjalët e shqipes
Në rrathët e ullijve të premë nga kohnat.
“Sa e re Formulë e Pagëzimit!”
Mbi nji gur vorri nji sufiks asht zbehun
Në natën e gjatë me gjysmëhanë,
Këtu shkëlqen ende si smeraldi
Syni i dritës indoeuropiane t’nji rraje.
Gatuen bukën e trojeve
Në magjen ilire
Mbi brumin e ardhun të shqipes.
Ju s’keni emna
Martirëve të diktaturës
Ka humbë shkëlqimin në gropën e përbashkët
plot lagështi,
bardhësia e eshtnave.
Kohës i shkojnë mornica në trup.
Me duer që dridhen prej dëshire
po i marr eshtnat tuej, miqtë e mi,
po i vendos në gropën e qelqtë të gjoksit,
altar i dhimbjes.
Prej andej do kundroni
kaltërsinë e andrrave të vrame
nga duer vllaznore.
Nji kunorë lutjesh ju ve te kryet
dhe kryqin e mundimeve tuaja.
Ju s’keni emna,
lavdi asht emni juej
Ike mbas dyersh mermeri
(Frederik Rreshpes)
Ike mbas dyersh mermeri
e rrasash të ftohta,
i le muret e vetmisë së botës.
I heshtun në nji botë të huaj.
për ty mbajnë jazë
zogjtë e drujtë,
të qajnë lotët e hanës në netët e vjeshtës.
Do të kujtojnë kalldramet e Shkodrës
nën shinat qi s’pushojnë.
Me nji ndriçim dëshire
(Shokut tim, Faruk Myrtajt)
Me nji ndriçim dëshire
mbi hijet që randojnë mbi mue
stinësh t’harrueme,
kërkoj nji shok, nji mik
e mendja m’shkon tek ti,
zemra më rreh pa pritmas
se jeta s’asht e vorfën
kur ke nji mik si ti.
Vertet nji pajë të fisme
Stinëve u jep miqësia.