Protesta e studentëve dhe dimri i shoqërisë shqiptare
(Nga dhjetori në janar: një refleksion)
nga Kristaq Jorgo
Një bimë e mbirë në shkretëtirë;
një bimë e ardhur si një bekim Perëndie.
.
Kjo është me dy fjalë historia e asaj çka shpirti i protestës studentore mishëron.
Po, protesta e studentëve ishte dhe është si një bimë që ndoshta ky vend nuk e ka njohur ndonjëherë, tejet delikate, veçse plot fuqi e shpresë; një bimë e çuditshme e mbirë papritur aty dhe atëherë kur nuk pritej: në shkretëtirën dhe dimrin e shoqërisë shqiptare.
Një bekim Perëndie ishte dhe është kjo bimë-shpirt për këtë vend. Çka priste dhe çka duhej të merrte? Atë çka pret të marrë një krijesë fatsjellëse e sapodalë në dritë: Përqafimin, kujdesjen, frymëzimin. Lirinë për t’u rritur. Dorën për t’u ngritur.
.
.Çka gjeti? Me të gjitha gjymtyrët e dukshme e të padukshme të vetat, shoqëria e sëmurë shqiptare iu sul, në rastin më të mirë me një entusiazëm asfiksues, duke i ngarkuar mbi shpatullat krejt të njoma gjithë barrën e dështimeve të veta, të mëkateve të veta, të pafuqive të veta, duke i vënë përpara pritshmëri të pamundura për të, duke u rrekur ta dekurajojë, ta tjetërsojë, ta përvetësojë, ta nënshtrojë.
Përkundër githçkaje, ka arritur dhe po arrin shumë kjo bimë-bekim. Sikur asgjë tjetër, do të mjaftonte shpresa, tronditja dhe troshitja për mirë që i dha e po i jep shoqërisë së sëmurë shqiptare. Pastaj kultivimi i lirisë, guximi për të thënë “Jo!”, vendosmëria për të kërkuar të drejtën, për të kundërshtuar nëpërkëmbjen, për të mos pranuar thyerjen. Thirrja për emancipim, integritet, dinjitet!
Po u dhunua kjo liri, po u pre kjo kurajë, po u deformua tinëzisht kjo frymë, po mos u la të rritet shpirti i saj, Shqipëria do të vijojë të ketë njerëz të gjymtuar e jo qytetarë të denjë, plebej – jo shpirtëra të lirë, kurrizpërkulur të pushteteve, argatë të përjetshëm të eprorëve. Do të vijojë të mbetet turmë e squllur dhe jo bashkësi qëllimlartë individësh.
Ta thyejnë? Por kjo është një bimë-shpirt. Dhe për shpirtin nuk ka protezë. Dhe asgjë më e trishtueshme nuk është se një shpirt i thyer. Që do të ishte shpresa e thyer e gjithë një shoqërie!
E ardhmja e Shqipërisë po bulëzon aty!
.*Marrë nga Muri i Fb. i Kristaq Jorgos; fotot përzgjedhur nga autori i shkrimit.