Puthja e Dorës dhe puthadorët shakllabanë të talljes me mjerimin
nga Jozef Radi
Kohët e fundit në ekranet televizive po edhe në shume prej portaleve është shfaqur një fenomen disi i panatyrshëm ai i puthjes së dorës, ku njeriu më i lartë i pushtetit, puth syprinën e dorës së njeriut më të lodhur prej pushteteve… nënës Shqiptare!
Shumëkush e ka qeshur, përqeshur dhe është tallur; po nuk janë të paktë edhe ata që e kanë vlerësuar, brohoritur e folur gjatë, si të ishte fjala për puthjen historike të Brezhnjevit me Honeckerin!! E kapërceva në heshtje kët fenomen por pashë edhe puthje tjera dhe ndalova për pak. Nuk më shqëtësoi puthja por fenomeni! Fakti nga kush u përdor dhe ndaj kujt u përdor… Dhe ajo që më shtyu t’i shkruaj këta pak rreshta ështe tëndenca epidemike e shoqërisë shqiptare, që ta rrokë me vrull aktin, që nuk është e saj, që nuk ka një kuptim të qartë të këtij gjesti që në vetvete është sublim, që ka histori të vjetra e që përdoret në rrethana jo fort të zakonshme, po që në rastin e shfaqur është një tallje e madhe ndaj mjerimeve të një shoqërie që jeton më shumë në ekran se në realitet, që ka gjetur te puthja e dorës një spetakël të rradhës, që mbush kotësinë e një shoqërie kafenesh, që shkakton më shumë habi se respekt, më shumë humor se vlerësim…
Pikërisht për këtë, solla një material edukativ, që mund t’u shërbejë të gjithë atyre që përkulen për të puthur dorën e dikujt, të kuptojnë se ka një mesazh historik dhe jo një tallje mendereje, e fisnikërisë harbutërore apo harbutërisë fisnike, (rrotullojeni nga të doni), që imitimin e kemi aq karnevalesk e të pështirë, sa të dhemb edhe kur shkruan për të…
.
Interpretim i një fotoje
Edhe pse e di që është kohë e humbur kot edhe pse e gjykoj si tepri, e mora në ngarkim interpretimin e kësaj fotoje që ka bëre xhiron e TV-ve dhe rrjeteve socialë…
.
Kultivimi i hipokrizisë dhe nënshtrimit!
Asgjë më shumë se kultivim i hipokrizisë dhe nënshtrimit! Kaq është misioni i këtij gjesti… Ashtu si u puth dorën e këtyre grave të rreshkura në mjerim. Ashtu duhet të jetë edhe sjellja e juaj ndaj meje e nënshtruar…
.
Histori me Puthja e dorës
Puthja e dorës është një gjest mirësjelljeje, drejtësie, respekti, admirimi apo edhe përkushtimi i një personi ndaj një tjetri.
Rituali i puthjes së dorës fillon nga personi që e ofron dorën e tij me pëllëmbën poshtë ndaj një tjetër personi që ka disponibilitet ta marrë dorën e tjetrit. Personi që puth dorën, përkulet përpara personit tjetër (shpesh në mënyrë simbolike) Ai sa e prek prek me buzë syprinën e dorës së tjetrit. Sipas traditës moderne, buzët nuk duhet ta prekin kurrë dorën, pasi në raste zyrtare shpërthime të tilla romantike ose intime konsiderohen të papërshtatshme. Gjesti është i shkurtë, dhe zgjat më pak se një sekondë.
Sot gjesti i puthjes është bërë një gjest tejet i rrallë për t’u dhënë dhe për t’u pranuar, i lidhur ekskluzivisht në sferën e përkushtimit o diplomacisë.
Në Turqi, Malajzi, Indonezi dhe Brunei, është një mënyrë e zakonshme e përshëndetjes së njerëzve të dy gjinive, veçanërisht nëse ata janë të afërm të ngushtë (si prindër, gjyshër ose kushërinj të parë) po edhe mësues.
Puthësi i dorës u bë i famshëm falë filmit serial “Il padrino” në një shenjë nderimi ndaj “don…”. Përdoret në botën e kinemasë për filma të epokës.
.
Gjest kalorësie
Puthja e dorës konsiderohet si gjest kalorësiak i një burri ndaj një Zonje. Praktika e ka zanafillën e saj në Oborrin polako-lituanez dhe më pas kaloj te spanjollët e shekullit 17-18. Gjesti u përhap me shpejtësi jo vetëm në Poloni, por edhe në Austri, Hungari, Sllovaki, Rumani dhe Rusi.
Tradicionalisht, rituali i puthjes ishte inicohej nga zonja që ia shtrinte dorën një burri. Zonja duhej të ishte në rang të barabartë ose më të lartë se puthësi i dorës. Ai ishte një gjest mirësjelljeje dhe një mirësjellje superiore, aq sa të konsiderohej i pahijshëm refuzimi për t’ia ofruar dorën o më keq kur ajo e tërhiqte atë. Aktualisht, kjo praktikë është bërë mjaft e rrallë dhe është zëvendësuar shpesh me një puthje në faqe o një shtrëngim duarsh.
Aktualisht, puthja e dorës konsiderohet një gjest romantik, ku nismëtar shpesh është një burrë dhe jo një grua. Sidoqoftë, ajo ka fituar një konotacion të shënuar më shumë nga tërheqja personale sesa një gjest mirësjellje. Gjatë shekullit XX, gjesti gjithashtu shpesh keqpërfaqësohej si një parodi apo tallje e gjestit origjinal. Për shembull, që një burrë t’i thotë natën e mirë të dashurës së tij përmes një puthje konsiderohet një tallje pasi është një ekstrem i praktikës origjinale.
.
Gjest besnikërie
Puthja e Dorës konsiderohej si një gjest i nënshtrimit zyrtar të një kryetari shteti apo një ambasador edhe si një gjest diplomatik. Gjesti tregon nënshtrimin përmes puthjes së unazës (ose vulës shtetërore) si një njohje simbolike e autoritetit të një personi. Gjesti u bë i zakonshëm në aristokracinë europiane midis shekujve 18 dhe 19. dhe filloi të zhdukej në shekullin e 20-të, për t’u zëvendësuar nga një shtrëngim duarsh .
.
Përdorimi fetar
Në Kishën Katolike, në një takim me Papën ose me një kardinal, apo me një prelat më të ulët, ku përfshihet puthja e unazës në dorën e djathtë. Megjithëse kjo praktikë nuk është më e detyrueshme në ditët e sotme, disa katolikë të devotshëm e kombinojnë puthjen e dorës me gjunjëzimin në gju të majtë si një shprehje e një lloj respekti ndaj një prelati të lartë. Ndonjëherë gjesti i puthjes së dorës mund të shoqërohet nga prifti me një bekim të dhënë me dorën tjetër. Në Kishën Katolike, për më tepër, është traditë që laikët të puthin duart e një prifti, veçanërisht kur ai sapo është shuguruar dhe pas masës së tij të parë, si një shenjë e nderimit të kristianit e përdorur në ritet shpjeguese të shugurimit të Sakramentit të mbajtur në duart e priftit të ri gjatë masës. Gjatë Meshës Tridentine, ministrat ose kleri i klasës së ulët zakonisht puthin dorën e djathtë të të një prifti, kur ai u jep një objekt.
Në Kishën Ortodokse përdorim i përshtatshëm dhe i zakonshëm që laikët të përshëndesin kryetarët ose peshkopët me një hark të thellë, duke thënë “O At, bekomë” (te një prift) ose “O Zot, bekomë” (te një peshkop). Kleriku pastaj bekohet me shenjën e kryqit. Të krishterët ortodoksë puthin duart e priftërinjve dhe peshkopëve të tyre jo vetëm si një shenjë respekti, por edhe nderimi për Trupin e Krishtit të mbajtur në duart e tyre gjatë Eukaristisë. Eshtë gjithashtu praktikë e zakonshme, kur i shkruani një letër një prifti, ta përfundoni letrën me fjalët: “Duke puthur dorën e djathtë”.
.
Përktheu nga Wikipedia Jozef Radi