Quo vadis, o njieri?
nga Ledri Kurti – Kraja
Jo shumë, por vetëm tri ditë ma parë, ishte festa e Pamvarësisë, 28 Nandori!
Viti 2023!
Me thanë, ndjesia e asaj ditë, ishte si moti i errësuem, apo ishte shkurajuese, asht pak, ku jo veç flamujt nuk binin në sy, por as shejat e nji dite t’tillë…!
Ndoshta, prej motit t’errët t’fundnandorit!
Por kjo ‘ndoshta’ fundnandori, mundet edhe me kenë preludi i nji populli, për t’cilin Pamvarësia dhe herojtë e saj, endé nuk janë kuptue e jo ma mishnue në Kênien e Kombit, pse edhe mendësia, n’esencë t’vet, flen n’gollen e dimnit dhe endé asht n’letargji prej moti…!
T’i lamë fasadat e bame kshtjellë, s’bashku me njerëzit, që brenda kësaj kshtjelle ndihen vedja e nj’asaj maske, kur duertrokitjet vazhdojnë…
T’i lamë pasarelat e shfaqjeve me ‘argtimet’ kilometrike n’orë, apo botokset e llojllojshme, që mpijnë ma përtej synin, pa u mundue aspak me mbrritë n’perceptimin e tuj gjenerue kështu, instiktin e ‘pashkruem n’ballë’!
T’i lamë edhe ato, ‘avangardat’ – reklamë t’fjalëve, që publiku don e pranon me i ndigjue, si e vetmja bangë, ku mësimet merren shpejt, me zà e figurë… dhe aq!
Ja pra, që vazhdojnë lajmet n’jetën shqyptare… Grueja, edhe mbas nji shekulli, ende nuk mbërrin me u perceptue, si dikur shprehej At Anton Harapi n’ligjëratat e tij: ‘N’prêhen t’nanës, rriten kombet!’
Edukimi dhe modeli sipërfaqsuer (në familje, shoqni, shkollë, punë, karrierë, ceremoni lindje e gjer në përcjelljen e fundit) i çdo lloj forme, që koncepti edukim përfshin, asht injektue e kthye n’nji ligj t’pashkruem i barazvlefshëm me dukjen dhe imazhin e rrejshëm, tuj çue n’agoni t’dekës, thelbin e njierit, që e bart ate, pa e kuptue ma as vetë, çfarë nuk shkon dhe pse mos me i meritue kostumet e vlerës!
Fundja, edhe manekinët veshin kostume e veshje për femna, edhe t’shtrejta, por n’asnji prej tyne nuk ka njierin!
Quo vadis, o njieri?
Terrinë prej qiellit…!
Poezi prej Ledri Kurti – Kraja
U vra nji grue
E vranë nji grue
Vrau gruen e vet,
U vra nji nanë
E vranë nji nanë
Vrau nanën
E fëmijve t’vet,
U vra nji bijë
E vranë nji bijë
Vrau bijë,
Ahtin e prindve t’saj
Pa njehë…
U vra nji femën
E vranë nji femën
Vrau femnën
Që dikur
E desht!
N’terr…
Po, n’terr u hap dita
E dielli sterrë
I varun
Rrin n’qiell
Terrina shtue,
Terrue
Drita e mendes
Harbue shpirtnat
Mbrapshtia ndër to
Lanë dangë
E shenjue!
Shndrrue sytë
E dikur – njierit
N’nji pellg
Tinzie
Me kohën përzie
E n’tamth
Gatue,
Madhnue shtatin
Por harrue
Kuptimin
N’gand mashtriet
E n’pré tundimesh
Zvoglue
E tkurrë!
N’mbrendsi t’krahnorit
Tuj dashtë
Me hekë dritet
Ate, tanden
Dikur – dashni
Përbuzë
Poshtnon
Mallkon,
Ven gojë
Ven dorë
Përplasë
E harbon,
Buzëqeshë
Shëtitë
Uron
E maskon,
Palcë e vertebra
T’burrnisë
Shkërmoqë,
E njierit t’motit
Ra mohit
Pa drojë!
Heu,
T’u thaftë, po dora
Që mbi bijë t’huej
Mbi grue tande
A mbi nanë
T’fmive tuej,
Krahin çon
E t’zeza
N’mende tjerrë,
Kombit,
Marrue ftyrën
Mbi 100 vjett
T’flamurit…
….Bjerrë!
Ty
Që prehnit t’saj
N’jetë erdhe
Diellin
Mos me e nxi,
Ty
Që n’gurë
Iu ktheve
Qiellit
Mbi krijesë tij
Ty
Që guxove
Mbi nanë
Mbi grue
Mbi femën
Mbi
…Bijë!