Legjenda e kangve e mbetun ndër Lahuta
S’ia luen kush kufijit Prek Calit
Bash ku rrine shqipet e malit/ Ka pas ken kulla e Preke Calit
Ka pas ken nji kulle e bardhe/ S’thonë kot malet derë e parë
Derë kreshnish ku knohet lahuta/ Hije i ka pas sofra dhe pushka
Mhyri i gishtit o prej trimnive/ I pat shtat vulat e kralnive
Kur Kongresi o i Berlinit/ Ne na i dau o foshnjet prej gjinit
Trupin tonë o e ndau me mur/ Qysh se ndau o shqipen flamur
Njaj Preke Cali u del perball/ Nuk t’i lshoj këto bjeshkë për t’gjallë
Ky Kelmend kreu i Malsisë/ Kurr nuk ndahet prej Shqipnisë
Za po i lshueka o mali malit/ çilja i herë shtegun Prek Calit
Paskan ardhë krajlat e vjetër/ Duen me vu nji kufi tjetër
Shtyjnë, me pllam shtyjne me përçik/ Duen me e çue n’Veleçik
Krahun shqipes o mos m’ja ngre/ Flakë do t’marrin tanë ky dhe
Gjeth e bar përjetë le te thahet/ Gjallë pa dek Shqipnia s’ndahet!
Ka nxanë ven mali me pyje/ Ka nxanë ven qielli me yje
N’bjeshkt e nalta kanë zan ven gurrat/ Po nigiojnë se ç’ka thonë burrat
Za po i lshueka o mali malit/ O s’ia luen kush o kufijt Prek Calit!
Si zanë malit në këto male/ Legjendar i Malsisë s’Madhe
Ruejt i ka trojet shqiptare/ Jane çue n’kambë Fuqit e Mdha
Këtë Shqipni copash me ba/ Me coptua kombsine shqyptare
Na e përzunë Dibrën e Madhe/ Muerën Çamrin edhe Kosovën
Malazezt ma kanë zgiatë dorën/ Me përzanë Malësi e Shkodër
Përgjysë Hotin na e kanë da/ Kanë marre Grudën e Traboinin
Pllam kaj pllam e duen këtë vend/ Sharra n’gozhde u has n’Kelmend
Porsi bishe ka m’sy Mark Gali/ Si harushe a çua Prek Cali
Shtatë krahinat hallet m’i kjajnë/ Qi n’Kelmend nuk kem çka bajmë
N’kjoft Prek Calin nuk e vrasim/ O këta kufij gjallë s’i përkasim
Po ai Prek Cali ish ken me orë/ M’jau ka kap pushkën n’dorë
Janë tund malet me gjithë borë/ S’kemi pa me sy malësorë
Shtatë krajlnitë tha le t’nigiojnë/ Se Bjeshkt e Kuqe gjallë s’i lshojmë
Qet Prek Cali flakë prej gojet/ Gjallë s’i lshon Kelmendi trojet…
Për mbrojtjen e Kufijvet
Ty, o Zot, të kjoshim falë/ ç’po gjimon mali me mal,
Kah shkumbohej ‘i trim Kelmendit,/ Tuj’u dal zot kujfijve t’vendit!
Syt i qesin flakë e shkndija,/ Zani i tij porsi duhija.
Ishte ‘i burr me mende t’hollë,/ Për pa e pas’ kurr nji dit’ shkollë:
Njaj Prek Cali, trimi i trimit,/ Then Kuvendin e Berlinit,
Kur pat marr’ vendim Europa,/ M’e da Shqipen copa-copa…!
Me Uc Turkun bajn kuvend:/ “Sot, o kurr, për njiket vend!”
Mirë u shkon n’mend Ded Gjo’ Luli,/ Kur flamurin n’Deçiq e nguli:
“Njashtu, pra, na m’u bashkue,/ Gjithmonë or’n e kem’ pas’ çue,
Kurr ‘i huej s’na ka sundue!/ Kur t’jem’ Nji, jem’ porsi shkambi,/ Ku thej qafën mbar’ Nizami.
Nji bashkim me forc’ t’çelikut,/ Ia pëlset dy sytë anmikut,
E, kur t’ndeshet rreth kufinit,/ I del për hunde tambli i gjinit;
E prandej n’ia pashin giasën,/ Le t’e pvesin “Kjamet Pashën”
Qi “Kjamet” ia pat njit vedit:/ Prej s’rrethuemit kje gjue shkrepit,
Kur pat ardh me sa taborre,/ E zu vend nëpër llogore;
Mb’Suk’ t’Mkushit e t’Toletës,/ Porsi miza n’ulish’ t’bletës.
Ishte koha e “Hyrrjetit”,/ Na pat msye ushtrija e “Mbretit”
Porsi sot, kushtrimi i vendit/ I çoi n’kamb’ djelt e Kelmendit:
E t’u lshuen n’për ato pisha/ Sikur dhenvet u bjen bisha,
Njata djelm i ran’ Nizamit/ N’p’r ato qeta i qiten shkambit.
Turqit keqas na jan thye,/ N’Gusi Pasha kenka kthye,
Edhe aty na kenka strukë,/ Porsi pul’ prej hutit ndukë…
Nuk vonoi e u kthyen n’Turki:/ Tash ndërsen Malin e Zi
Qi, si nanë po ka Rusinë./ N’at uzdaj’ tash lyp’ Malsinë…!
Po kjo nderë nuk do t’i hecin:/ N’fyt Kelmendi do t’i ngecin!
Njaj Prek Cali – i trim drangue,/ Si ‘i selvi, në kambë, asht çue:
N’Grabom ra me nja dhet’ vete,/ Trimat t’lidhun për me dekë.
Ktu kish ardhum ai komisjoni/ Simbas fjal’s qi tha Uilsoni.
Fjala s’ngiatë e u xu kuvendi:/ “Ktu – tha Preka – nuk asht vendi
Me ngul’ gur, me vu kufi!/ Ky asht dheu i t’parve t’mij;
E, pa mbet’ n’gra e fmij,/ Rrehet keqas kush mendon,
Se ato maje i kalon!/ Kujtou mir’ ti Komisjon,
Se Kelmendi asht betue”/ T’tanë me dekë e m’u farue,
Nji pllamb’ kuj mos me ia lshue.”/ Nji ingleze, i grue fisnike,
Kah i ndigjon kto fjal’ kreshnike,/ Si me mall e paska pvete:
“Pse, ti Cali, kaq me t’xetë,/ Po i del zot k’ti vendit t’shkretë?”
“Moj fisnike, t’u ngiat jeta!/ Mos kujto: s’jan’ male t’shkreta,
Po me pyje me kullota,/ Kund ma t’bukura s’i ka bota!
Brez mbas brezit, un e dij,/ Se ktu lenë t’part e mij.
T’huejit ju banë përher’ mur,/ T’tan me eshtën tuj e thurë…!
Edhe mue m’erdh sot dita:/ Kuj t’e msyej, me iu ba prita,
E n’kje Zoti se e ka shkrue,/ Njektu jetën m’e mbarue!”
Komisjoni ra n’mendim,/ Shpejt e shpejt e muer vendim:
Gjithka shkoi Preka tue prij/ Njaty u ngul gur e kufi.