Silvies – poezi nga Giacomo Leopardi
Sjellë në shqip prej Denis Gila
Kjo poezi fitoi çmimin e parë në konkursin
e poezisë së përkthyeme në Gegnisht për vitin 2022.
Poezia titullohet “Silvies”, dhe asht nji përkthim
i denjë i poezisë “A Silvia” të Giacomo Leopardit.
Krahas përdorimit me mjeshtri të gegnishtes, përkthyesi Denis Gila,
ia ka dalë me përcjellë edhe ndjenjën e pesimizmit
apo edhe tonet melankolike të poetit të mirënjoftun italian nga Recanati.
Silvia, a t’kujtohet mâ
Ajo kohë e jetës tânde vdekatare
Kur bukuria shkëlqente
N’sytë e tu t’qeshun e ikanak
E ti e lumtun e mendueshëm, kufinin
E rinisë kaloje për pak?
Tingëllonin t’qetat
Dhoma, e monopatet rrotull
Nga kanga jote e përhershme
Atëher qi me punë femnore thellue
Uleshe, tejet kje gëzue ,
Për t’ardhme t’vagullt që n’mend kishe.
Ish maji kundërmues, e ti për zakon kishe
Kështu t’kaloje ditën.
Unë studimet e kândshme
herë letrat e lodhshme tue lanë
ku koha jeme e parë
për mue shkëlqente mâ t’mirën ânë,
atje sipër n’balkon t’strehës atnore
veja veshin tingullit t’zânit tând,
E asaj dore pa prâ
Që përshkonte tezgjahun e lodhshëm.
Kundroja qiellin e kjartë
Rrugët e arta edhe kopshtet,
Andej detin prej s’largut, e këtej malin.
G’juhe e vdekshme nuk thotë
Atë qi unë ndieja n’gji.
Sa mendime t’âmbla
Sa shpresa, sa ndjesí, o Silvia jeme!
Çka po na dukej ne at’herë
Jeta njerzore dhe fati!
Kur m’kujtohet gjithë ajo shpresë,
nji brengë m’shtrëngon
E idhtë e ngushlluese,
E kthehem t’vuej n’idhnimin tem.
O natyrë, o natyrë,
Pse nuk jep mandej
Atë qi premton at’herë? pse kaq shumë
Mashtron f’mijet e tu?
Ti para se barin dimni ta thajë,
Prej t’errtes sëmundje, e luftueme dhe e mposhtun
shkriheshe, o e shkretë. E nuk shihje
Lulen e viteve tueja,
Nuk ta perkdhel mâ zemren,
fjala e âmbel tesh per flokët e zi,
Tesh për shikimin e dashunuem e t’drujtun,
As me ty shoqet n’ditë feste,
Nuk bisedonin per dashuní.
Dalëngadalë shkrihej
Shpresa jeme e âmbel. Viteve t’mija
Ashtu ia mohuen fatet
Rininë. Ah si ike,
Si me shkove,
E dashtun shoqe e moshës teme t’re
Shpresa jeme e përlotun!
Kjo âsht ajo botë? Këto
Galdimet, dashunia, veprat, ngjarjet
Mbi t’cilat bashkë arsyetueme?
Ky âsht fati i qenieve njerzore?
Në shpërfaqje t’vërtetës
Ti, e gjorë, u rrëzove, e me dorë,
Vdekjen akull, e nji vôrr lakuriq,
prej s’largut m’diftove.
Marrë nga Faqja e Fb Gegnisht, 15 dhjetor 2022