Thirrja
nga Muç Xhepa
Nëse don mos me të vdekë shpirti,
thueje të vërtetën të paktën nji herë në ditë.
Petro Zheji
.
-Si ra nata kaq shpejt? – Fola nëpër dhëmbë rrugës për në kamp. Jam tepër i mallkuar… i vetmuar… i trishtuar. Zemrën e kam të mbushur me keqardhje… prindërit e mjerë… ç’të jetë ky zog që këndon në errësirë, në mesin e dimrit? E ftohta e hidhur më ka mpiksur trurin. Dymbëdhjetë orë gatuam llaç dhe e ngjitëm lart në katin e dytë. Duart, e mbushura me flluska uji, kanë nisur të skuqen me gjak. Këmbët më janë rënduar, sfilitur. Opingat e mbajnë ujin brenda. Shiu s’ka të sosur. Jam dobësuar shumë. Xhupi më rri i gjerë. Era e lagur futet poshtë tij dhe më përshkon të tërin me të dridhura. Sa kohë do të duroj në këtë gjendje? -Derisa të përfundojë fabrika, – thanë, – e ndërtojmë me forcat tona… Ne, të burgosurit e ndërgjegjes, jemi forca e tyre. Perëndi më mbaj mendtë… !
Çanga heshti. Nisi dita tjetër. Ora pesë. Errësirë. Llamba te dera, i vetmi ndriçim, është djegur. Kam radhën të zbraz kovën me jashtëqitje.
-Ç’pret? Nxirre jashtë! Dhe, pastroje mirë kur ta sjellësh!- Më shtyn me forcë rreshteri. Mirë që nuk më rrëzon mbi kovë. Prapa kapanonit kanë hapur nje gropë të thellë, e quajnë depozitë.
Në karakoll ushtari i shërbimit fshin sytë me dorë. Trupmbushur, i shkurtër, kokëmadh, si të jetë gjuajtës ujqish ndjek çdo hap që hedh; i bindur se mbron atdheun nga armiku.
-I dënuar qëndro! – Thërret. Zë i fortë. Drejtoj trupin e nxjerr duart nga xhepat.
-I burgosur kthehu mbrapsht! – Mbush armën. I bëj shenjë të më qëllojë në zemër. Vazhdoj të ecë drejt tij.
-Armik ndal! – Merr shenjë. Arma kris disa herë. Ndjej xhupin të më tërheqë me forcë prapa. Pambuku fluturon në erë. Goditje e fortë në kokë. Shembem pa ndjenja në tokë.
-Në emër të Allahut… lehtësoja vuajtjet dhe bëja dritë çdo gjë që vjen pas kësaj…!
Zë si në ëndërr. Hap sytë. Një i moshuar, kokëqethur, në gjunjë pranë shtratit, lutet për mua.
-Biri im, Allahu paska plane të tjera për ty. Do të jetosh gjatë… – Vë dorën në ballin tim dhe fillon të lutet arabisht. Vite më vonë u takova sërish me të në Burgun e Burrelit. Kish qenë hoxhë fshati kur e kishin burgosur. Në spital e kishin shtruar ngaqë kishte pasur hemorargji në stomak. Kur na nxirrnin për ajrosje, më thoshte i bindur: “Allahu të ka thirrur përsëri në jetë që t’i tregosh njerëzimit ç’është komunizmi!”. Unë sapo isha ridënuar dhe uratat e tij më forconin shpresën se të keqes do t’i vinte fundi.
Mëngjes herët. Ndizet telefoni. Në mesinxher më thërret miku im i vjetër Shpëtim Deçani. Ka shumë vite që jeton në Gjermani. Është martuar me gjermane dhe ka dy djem të mrekullueshëm. Njëri, më i vogli, studion regjisurë dhe është duke përgatitur një dokumentar. Pjesë nga jeta e të burgosurit politik Uran Kostreci. Njëzet vjet në gulagun shqiptar: Burgu i Burrelit.
.
-Urani na la! – Sytë m’u mbushën me lot.
-E thërriti Perëndia pranë saj. I përjetshëm kujtimi i mikut tonë! E deshi fati që të ndodhem në Shqipëri. Nesër përcillet në banesën e fundit. Do të vendos një kurorë në emrin tonë.
I prekur thellë, më shfaqet Urani i mençur duke cituar Solzhenicin: “Të bekoj qeli, të bekoj që u bëre pjesë e jetës sime. Sepse atje, i shtrirë mbi kashtën e kalbur, unë kuptova se qëllimi i jetës nuk është mirëqenia, siç jemi bërë të besojmë, por pjekuria e shpirtit njerëzor”.
.
Marrë nga muri i FB i Muçi Xhepës korrik 2021
.