Thirrja…
tregim nga Elida Rusta
Ishte ora katër e nji masditje të nxehtë maji. Diella po bahej gati me fjetë si bante random ditëve plot rutinë të saj. Sa ma pak e prekte at të bekuem telefon, aq ma shumë mbushej mall. Nji zile e shkurtë n’të ia prishi prehjen. Zgjati dorën me pa diçka të re. -Kam ardh’ e du domosdo me të takue. S’e kishte t’regjistruem at numër, prandej rrëmoi për t’qindtat e sekondës te fotografia në whatsapp. U çue n’kambë pa e mendue dy herë. Iu ba se thirrja i erdh prej katër anëve të horizontit, si nji jehonë që kthehet mbasi ti i thërret vedit me sa fuqi ke në krye. E dinte si gjithnji që s’ishte larg e kishte ndje n’heshtje, e shpesh zgjaste duert e buzët drejt tij. “Ku ishe deri tash? Për çka dreqin erdhe me m’tallazue?” Se kush e tha, se kur flet me vedi quhet grindje, kur flet me tjerë quhet debat. Po fliste me vedi. Sillesh rrotull sa andej-këtej nëpër shpi tue lypë diçka me veshë, a ndonji make up, m’u ly. Në përgjithësi ishte vajzë “acqua e sapone”, po at ditë donte m’u dukë sa ma bukur. Ndrroi mendje. Buztë e lyeme s’janë gati me u puth, – mendoi. Njashtu siç ishte, zbriti me turr shkallëve mbajtun ndër parmakë, si dikur shkallëve të pallatit të fëminisë. Ec e shkruaj… Nji dorë n’biçikletë e tjetrën n’telefon. “Ku je, me kë?” I dinte huqet e fjaltë e njerzve, anipse as pyeste fort për to. E mendoi qytetin shpirtvogël të shkyem n’komplekse. Kishte hala njerëz me zinxhir n’gjak. S’kam asnji justifikim për dashninë, – ngushëlloi vedin. Askush s’mundet me qenë mirë me tan’ botën. Lumtunia asht fat veç i asaj o atij që e ndjen. Shpejt u gjend ballas tij. U shtir gjakftohte, po t’rrahunat e zemrës i ndjeu të dyfishta, si kambanën e atij qyteti të madh. Grue e brishtë, e pafat, pa takue burrë të bukur tash e njiqind vjet. Duert i kishin djersitë prej emocioni, ndoshta me kallzue se e mbajnë gjallë flakën e zjermit që kishte ruejtë mbrenda tan’ at kohë. E ngjeshi ftyrën për ftyrë të tij, e puthi lehtë n’faqe, kinse po takohej me dikë që e takonte përditë.
-M’ke mungue gjatë shpirt, gati s’të kam pasë kurrë! – pëshpëriti tue e puth në qafë.
Pak vonë, por jo mos me e mendue si nji dallgë e dytë që mbasi t’ka mbytë, me të shtymen e fundit të qet në breg. S’ishte aq në flakë, po i përulet asaj puthje edhe sot. Tevona e kuptoi se ishte njerì me fat. Tue e dashtë at, krejt burrat i duken të bukur. Tash asht ma e bukur edhe vetë, ma e bukur se çdo qenie.
.
***
Ai s’e përfytyronte kurrqysh sa shpejt e thellë kishte futë njashtu hapamël mrendë saj. E ishte në krye, dhe e fshikullonte aq fort. Fminia, stinë në të cilën hecet zbathë, po luente me Diellën nji lojë që t’pëlqen me e lujtë edhe për s’vdekuni, nji lojë që të ndjek hap mbas hapi e të përplas gjithnji me personazhin që e dishron. U rigjetën mbas aq vitesh. Ishin puthë n’terr dhe vinin prej nji bote të dhunshme, po duheshin nalt ndër maja. Asgja e lehtë, s’asht e bukur.
Jo rrallë qeshin me dritën e asaj pafajsie, ndihen krenarë me gabimet, janë mjeshtra të tyne. Ka njerëz që falin, ka të tjerë që i dënojnë. Punë e madhe! Gjithçka asht fat dhe secili ka të vetin. Ndërtuen kadalë me grimca drite e zemre nji kështjellë që s’e kishin ndërtue atëherë; kështjellë që s’ke dëshirë me e pushtue se të duket vedi ushtar i zoti, cinik bile. Beteja për të asht e bukur. Asht taman si pikë uji n’shkamb që ta shuen etjen, ndërkohë të torturon tue lëpi njashtu gjunjzue.
Në telefon nji mesazh e shkëputi prej toke prap. “Ndihem mirë që u puthëm, jo aq mirë që s’u puthëm siç ti e meriton…”
Njashtu vinte ai gjithherë, si prendverë n’jetën e saj, e njajo puthja n’qafë e mor n’qafë; ajo tashma ia kishte kput zinxhirin e mendimeve edhe të biçikletës…
.
***
Rruga e gjatë në drejtime të ndryshme, e meritonte nji rreze lumtunie të përbashkët, sado jetëshkurtë. Nika ishte burrë i pashëm, i ngrohtë, njerzor, shpesh i dyzuem. N’fund të fundit burrat e sigurt janë të pjerdhun këso toke. S’asht e lehtë me kapërcye dekada e me i hy fminisë n’gji. Mali i pikpyetjeve asht i naltë e i thiktë, veç kur del n’maje e merr shpërblimin. Në tavolinë ishin dy njerëz që janë zhvillue ndryshe, n’shtrat Diella ishte e para hyjni e zhveshun e tij, xixë xixëlloje e zbehtë, e ngrohtë. Grueja që e niste për hanë. “Kam qejf me t’puth, me t’ndie si pulson n’krahnor, si më puth e më ban burrë. Udhërrfyese që ta humb rrugën në shtrat, oborri asht i madh” – i thoshte shpesh Nika me të qeshun. E donte çdo centimetër të trupit të saj edhe centimetrat mbrenda tij. Puthjet ishin rroposëse, s’ngopeshin kurrqysh me njeni-tjetrin. At ditë që do mbyllnin panairin e ndjenjave e ngjyrave do të hapnin nji rrugë tjetër, përmes qershive drejt e n’andërr… pse andërr ishte dashnia e tyne, e aspak prej materie tokësore. Lidhja e tyne i përkiste nji bote t’epërme, rigjetje e vetvedit t’hupun. S’kishte kurrfarë peshe për ta, ishin thjesht fmijë që luenin nji lojë të rritunish. O perëndi, çfarë rrënimi historik pësonin kur ndaheshin prej njeni-tjetrit! Rrënojat ma të bukura n’planet. Nika mbetesh i vetmi burrë që Diella e kishte andrrue me e pa prap, qoftë edhe pak sekonda para vdekjes. Nji burrë i tillë duhej gjet me çdo çmim. Po hynte n’nji botë të panjoftun me nji njeri fort të dashtun dhe me ndikim të skajmë pozitiv te ajo. Në krahët e tij u ba ma e qetë, e shpengueme në çdo fjalë. E donte aq pakufijshëm, sa po ta shqiptonte i bahej se e shndërronte në deklaratë dhe e vriste.
.
***
Diella ishte vajzë qyteti. Ajo lante rroba si nimfë buzë ujnave e mureve, n’nji lumë pak metra larg hekurave të spitalit të qytetit. E njoh at vend të trishtë. Kam pa atje lotë e trishtim ma shumë se në Burrel e në Qafë të Barit. E kujtoj me dy – tri motra përdore si varg patash, nanë e bukur qysh se ishte bebe. Kjo asht e randë. Me ikjen prej qytetit të vajznisë, gëzimet i mbante larg. Helmi që kish marrë ato vite, pa Nikën e kishte ba punën e vet. Njerzia mendojnë se hyjnë n’kopshtin parajsor tue thye derën. Duhet me ta hapë i zoti o e zoja e mbretnisë. Diella s’ishte aspak epshore, e donte at lojën hyjnore me gjininë e kundërt si nji lloj lidhje kozmogonike. S’e pranonte kurrsesi nji mashkull pa koncept shpirtnor, kishte edhe do doza “sadizmi” ndaj naivëve, i shpotiste e i trazonte deri në kufijtë e përbuzjes, sidomos ata: epshorët. Kishte intuitë, se e meçme s’ishte hiç. Me tri fjali e kuptonte përtejdetin e një burri. Ia ngushtonte shtigjet tue ia vu murin kinez qysh herët, o e gjuente në malin e harrimit. Ata që e meritonin i shndrronte në kujtesë t’ambël, i donte, i çmonte, po s’u besonte. Me rroba serioze merrte pamjen e nji zoje të randë mediative; me veshje sportive dukej si çikë, plot energji mentale. Bijës së shehrit i pëlqente paqja e jetës ajo e trazuemja, lufta e s’mirës kundra s’keqes së përhershme. Me botën s’kishte kurrë probleme, e stërpopullueme me vedin. Kjo asht jeta! Do s’do, je n’ring! Asht dikush ma i fortë se na. Quhet fat. S’mundesh me krijue breg shpëtimi për të ndodhunën. Ajo çka ndodhi la shejin e plagës së madhe mbrenda saj. E ka kuptue e beson se s’asht e thanë me të dashtë njaj që do. Pajtohet me kët fakt. Nuk zgjidhen të tana, përndryshe do ishim robotë. Çdo dëshirë e mohueme bahet ma e dishrueshme, kot përpushesh si zorra n’prush. Pakujdesitë janë mësime, e pritshmënitë e mëdha lanë gropa t’errta zhgënjimi. Historitë ma t’bukura edhe n’se s’vazhdojnë, shkruhen mbrapa, nën aromë të kujtimeve e ndjesive. Ato shtrydhin gurin me i qitë lotin e mbas gurin ma të thjeshtë e memorizojnë me fjalë të ndjeme. Nika e Diella janë hala fmijë, munden me u dashtë edhe tue i mungue njeni-tjetrit. Toka u takon të tanve, qielli ka vend veç për disa. Tinguj jazz vijnë dikah prej krahut të bibliotekës së qytetit të madh. Imazhin e tyne ma përndrit me kumtin e çiltër të zemrës mitare, letra që Diella i kishte dërgue Nikës: “Shpirt, m’ka marrë malli!
Ti kurrë s’ke me hikë prej meje përgjithmonë, se un kurrë s’kam me të heshtë në kët zemër. Për mua s’je burrë, je kah kam hecë e ku jam druejtë me e hjedhë hapin. I njajti fmijë që ma ndal frymën, “negativ” i jetës teme. S’mundesh me hikë, pa e vrejtë sa i bukur asht ylberi mbas shiut të lotve, pa e kuptue se gjithnji je njaty ku duhet t’ishe. Un jam e dashtuna jote e kjo m’asht e mjaftë. Pak dekikë i kam pasë pa gravitacion sikur isha n’krahtë e tu. E dita që kam m’u copëtue prap, kisha nevojë për dhimbje. Frymë je, fryma që i jep jetë ngurtsimit tim, kthjelltë si loti. Ti ban nji qiell për mue. Sado m’u përpjekë m’u shfaqë ndryshe, s’mundem m’u mshehë… E kam shijue kët jehonë të thellë kur të lypa ndër këneta e sojë, nëpër at diell çnjerëzor. Atëherë kur t’hika si ngjalë prej duerve. Ji i gëzuem që s’të gjeta shpirt, kisha me ta nxi jetën! S’do kisha pasë as të dashtun e as burrë, kurrë ma! Me nji dashni si e jona bahen filma seksi pa organe hiç, na prin truni e jo tuli. Askush s’ka histori dashnie ma të bukur se jona. Puthja n’terr na qiti n’dritë ma vonë, atëherë kur u lava n’ar e flakë e erdha mbi ty. As un s’e kisha besue po mos t’kishte ndodhë.
I meçmi jem! Kursema edhe nji vuejtje, ma len nji bosh diku për ma vonë! Ta due zemrën, at që m’bani vend. Të kam thellë në vedi si lkurën, s’kam ç’ka baj ma! Jena puthë herët n’ag të jetës, e deri tash n’muzg të saj. Ti rrin aq nalt n’nji sferë të trunit tem me prendverat e luleve n’sy e vjeshtat e krejt frutave n’lkurë, sa dridhem. Mos i hidh ujë zjermit kështu! Fshiji njata rreshta ku je zemrue me mue! Ke punë me ba, duhet me m’dashtë. Un kam gjak amazonash, gati për luftë. S’po të gjuej për dashnor sonte. M’pate premtue se ke me ardhë edhe po ra tërmet n’hanë, se ke me m’dashtë deri sa të shkojmë te kuarci ynë. Kjo m’dha hijeshi e vetbesim. Siguria n’gjana për të cilat isha e përzgjedhun, m’bani m’u diftue e fortë e mendjembledhun, me hutue e me rrejtë vedin me fitue kohën e hupun. Ah, t’kisha afër me të thanë sa të due! Kisha m’u dukë tridhjetë vjet ma e re, idiote prap, po fmijë. Kisha dashtë mos me qenë njaq përjetuese se m’vjen me mbajtë barrë t’randë në shpirt. Njerzit e kuptojnë vonë çka humbin. E di sa i lodhun je edhe ti, un të njoh, e m’shkojnë lotët në zguer së mbrendshmi. E marrtë dreqi teknologjinë! N’ekran ftyra jote ma hjek çdo dëshirë me t’humbë. Në tru më ka hypë diçka shpartalluese, si aroma e trupit tand. Mos m’hik ndër mendime sa kohë mundena me qenë bashkë, shpirt! Ti më shkëpute prej toke, prej barnave e smundjeve. Mbështetu n’gjoks tem e pusho, më duhesh për shpirtin! Pshtuem çka mundëm. Liria m’i ven prangat, asnji furtunë s’më zhvendos. Eja puthena prap, njashtu bukur, kështjella s’asht larg! Un s’hiki prej kopshti edhe n’ardhsh i vdekun. S’kam gjyqe me ty, veç pak parajsë të humbun. Të kam të vetmen dritë prej kur isha fmijë. Të di kalorës, burrë që m’do. Burrë? Jooo! Për mue s’je burrë, burrë zemre je ti. Frymë, fryma jeme, i kthjellë si loti. Je frymëzim, metaforë, fminia jeme. Çka me i thanë njeni-tjetrit, ti edhe unë? Pse u dashka me e mendue dy herë? Shtrëngomë shpirt! S’mundem me t’harrue, tjerat i zgjidh. Je tjetër dritë qielli për mua. Ti më djeg, më ujit. Le të na shërbejë kjo kohë si përcëllim! Disa gjana duhet me i besue, për me i kapërcye. Andej-këndej shetisim të tanë. Pa gëzime, pa rrugë, pa asgja. E keqja asht se s’na mund as rrena e andërrt. Sa për mirë mendojmë, aq ma shumë na vret e vërteta. “Të tretët” janë mikrobe n’arteriet e botës. Ata jetë e mot kanë qenë si materia – të paasgjesueshëm. Tjetërsohen, po nuk zhbahen. Un humba në planetin rozë të ktyne dy njerzve të bukur, që enden qiejve si zogj të dehun.
Diella asht rritë njaq sa me mbetë fmijë i adhurueshëm…
.
mars 2021