Thjesht, nuk mundem
nga Alma N. Liço
Urreva diellin. Si të mos e urreja. Ishte aq përvëlues në vapën e verës, teksa futesha në serën e nxehtë të domateve, ku më duhej të rropatesha 12 deri 14 orë në ditë.
Urreva shiun. Si të mos e urreja.
Më fshikullonte pa mëshirë mes arave teksa cfilitesha si skllave në vitet e rinisë, duke më njomur deri në palcë.
Urreva baltën. Si të mos e urreja. Teksa tërhiqja zvarrë çizmet e çara, ngecesha brenda tyre si në çark. Prej balte të tharë përzier me shkarpa ishin muret e kasolles ku jetoja. Ishte dyshemeja mbi të cilën gëlonin insekte që më sulmonin pa mëshirë. I largoja e lebetitur. Dhe ato fshiheshin në të çarat e saj për t’u rishfaqur sërish.
Urreva tokën. Ta punoja atë, çdo ditë, atje në fshatin e largët të internimit, nën dhunën e britmave të brigadierit, ishte më shumë se skllavëruese.
Urreva çdo bimë që mbillej në të. Ishin produkte skllavërie.
Urreva lulet… Ohhh, urreva edhe lulet! Mbilleshin edhe ato në tokë…
Urreva natyrën… Mrekullinë e Zotit…
Eh, sa më lodhi, sa me ligështoi kjo urrejtje. S’mundesha më. Një ditë kur e gjitha kjo mori fund, bëra paqe me to. E çfarë faji më kishin? Cili ishte mëkati i tyre? Përgjegjës për këtë raport absurd ishte diktatura me ingranazhet e saj çnjerëzore e të përbindshëm!
Sot mbaj një lule në dore. I ndjej aromën… Sa e pafajshme, dhe sa e bukur…
Por një gjurmë e fantazmës të së kaluarës ka mbetur, e ka mbijetuar brenda meje… Nuk mundem të mbjell, nuk mundem t’i ujis…
Thjesht nuk mundem!
.