Urdhnimet e Poezis’
prej albanologut e dijetarit të shquem Kolë Ashta
Mos harró se poezija të nalton me kundrue heroizmin e jetës. Shqiptari bashklindet me kët heroizëm. Ai jeton me krye në rrezik, tue luftue e tue vuejtë. Jetën e kupton porsi nji perpjekje të vijueshme. Kush nuk përpiqet, kush nuk punon do të dështojë, pse jeta e patrazime, e qetë, e pamendime, e papunë të plakë menden, të kalb zêmrën, të mbyt ndjenjat…
Mbaje në mend se poezija i flet ndjenjave breshnorake, shllimeve të nalta, shpirtënve djalosharë. Ajo ngjall ngazullimin kundra jetës mkatnore, hovin krijues kundra lakmimit landuer. Poezija çpallë vlerën e naltë të shpirtit, qi përbuz sendet e landshme, fuqizimin e virtyteve të pambarueme, qi dërmojnë lakmimet landore. Poezija ngjall naltimin e virtyteve kundra jetës së shkatrrueme e mkatnore. Kujtó se poezija përpiqet për ringjalljen e zêmrës shqiptare, e vetdijes kombtare, e ndjenjes atdhetare. Dueje ringjalljen e ndërgjegjes, qi i don të mirët, qi i beson atij qi e don, qi e ndihmon atë qi e mëson, qi lufton për doket ilire.
Vështró mirë, se poezija nuk këndon paren, se ajo të djegë dorën, të verbon sytë, të prish menden, ta helmon jetën. Naltoje shpirtin, se parja nuk merret në vorr. Shpirti jeton mbas vdekjes e parja shuehet. Njeriu i dhanun mbas ktí mkati nuk shef heroizmin e jetës e prá do të ndalet. Kush ndalet ka m’u dukë porsi hije ndër të tjerë, porsi nji kufom’ e gjallë me sy të gropuem, porsi gjethi i pêmës i sjellun prej ere.
.
Mos e përbuz poezínë, pse ajo kundron zêmrat djaloshare ku lëvizë gjak fisnik, nji hov ilir i rí, i virtyteve shqiptare të pastërta, të drejta, fatosore, qi përfaqsojnë cilsítë racore të njeriut shqiptar. Ajo këndon pafajsínë, qi bjen pranverën ndër zêmra.
Ta dijsh se poezija rikrijon zêmrat, zhdukë dyshimin frigacak, mbytë gënjeshtrat munduese. Poezija i çpallë luftë zêmërkqive, shfrytzuesave mendengushtë, shpirtligjve.
Ta dijsh se urdhnimet e poezísë të freskojnë thellsítë e shpirtit me ujin dikues, ulin pezmin, njomsojnë ndiesítë. Por ta dijsh se të këqijtë, qi flasin mbrapshtë, njerzit qi s’kan’ besim, qi s’dijnë çka âsht shpirti, nuk e kuptojnë poezínë; por ta dijsh edhe se ajo i flet zemrave të nalta, shpirtënve djalosharë, ndjenjave fisnike, të denja, të pastërta, të kthjellta. Mbaje në mend se poezija ngjallë hovin e virtyteve dhe dermon veset kapërthyese, epshet vdeksore, mkatet verbuese…
.