Vjollca
tregim nga Muci Xhepa
-Të kam gjetur një emër të bukur.
-Nuk po ju kuptoj shoku Qemal.
Qeshi. Nënkryetari i degës së punëve të brendshme… Gramsh. Dhëmbët e parë të ngrënë, të zverdhur prej duhanit e të mbushur me mishin që kish ngrënë për drekë. Më kalli datën.
-Je e bukur si një vjollcë.
-Faleminderit! Për këtë më keni thirrur.
Afroi fytyrën. Kundërmonte raki.
-E di kuptimin e emrit?
Në tryezë kishte vënë një kartelë. Letër ndryshe, e trashë. E irnosur. Mbushur me të dhëna. Të miat. M’u errën sytë.
-Të të quaj manushaqe? Jo, jo! Maushaqja e mban kokën poshtë. Ti je ndryshe. Kokëlartë.
Qeshi me zë dhe më vuri dorën në sup.
-Nëse mendoni…
Bëra një hap mbrapa.
-Do të të mësojmë.
Ishin përpjekur edhe herë të tjera në Tiranë. Me arrestimin e bashkëshortit më ishte vënë pas nëndrejtori i hetuesisë së përgjithshme të republikës së “punëtorëve dhe fshatarëve”.
-Ka për të të ardhur pranë një familje. Gjenerali i pulave.
Nxori dhëmbët e verdhë.
-Abaz Fejzo.
Bëri të afrohej.
-Dhe, ashtu si gojëdhëna për lulen e vjollcës, që mendon veç për të dashurin e saj…
Këmbët po më linin…
-T’i duash vajzat e gjeneralit. T’u tregosh artin… Ashtu do t’i kemi pranë e bëjmë dy punë: i gëzojmë dhe mësojmë të fshehtat.
U afrua. Po i merrej fryma. Më zuri nga dora.
-Si gjarpri që bindi Evën dhe Adamin – të hanin frutat e ndaluara…
Sytë iu skuqën gjak. Goja nisi t’i shkumojë në anë.
-Ja ulu në tryezë. Si fillim gëzohu ti.
E lebetitur e shtyva me tërë forcën. U përplas te tryeza.
***
“Në aeroport përqafoi njerëzit që kishin dalë ta prisnin. Kishte fituar të drejtën të jetonte përgjithnjë… Qytetar i Gjermanisë kapitaliste, armikes së betuar të tij. Ish nëndrejtori i Hetuesisë së Përgjithshme. Ferit Sula”. O Perëndi mëshiromë, thashë me vete! Nuk po u besoja veshëve. Bashkëvuajtësja, internuar në të njëjtin fshat me mua, Bërznik të Gramshit, më tregonte e revoltuar se e kishte parë me sytë e saj dhe kishte pyetur për të mësuar të vërtetën.
***
-Nesër vij pa gdhirë. Ora pesë. Djalin dhe vajzën dërgoji te prindërit. Më kupton. Është më mirë vetëm. Njihemi nga afër.
-Jam grua oficeri. Besnike…
-Çfarë oficer leshi. Nuk ka për të dalë më, gjallë. Harroje atë. Një jetë tjetër të pret. Po të qëndrosh nën ombrellën time nuk të gjen gjë. Je e re, e bukur. Ke nevojë të shijosh jetën. Por, edhe t’i shërbesh atdheut.
Cilit atdhe, thashë me vete e tronditur, atij që po ha bijtë e tij. Më kishte thirrur në zyrë. Rrugën për në shtëpi e bëra me lot. Vajza, që nuk kishte mbushur ende të njëmbëdhjetat, më ishte lutur të më qëndronte gjithnjë pranë, “S’lë të vënë dorë mbi ty. Do hidhemi nga ballkoni. Kati i katërt. Më mirë të vdekura”. Kishte dëgjuar, zemra e mamasë, se shumë vajza dhe gra të pafajshme ishin çnderuar me forcë. Kishte mësuar edhe për thesin që ua hidhnin të burgosurave në kokë dhe… Vendosa t’i them babait. Erdhi i gjori dhe tërë natën ndenji zgjuar. Fliste me vete dhe mallkonte ditën që ishte bërë me ta. Një pjesë e të tijëve kishin luftuar në anën tjetër dhe kishin rënë si heronj. Pikërisht në ora pesë trokiti dera. Babai e hapi dhe e tërhoqi antinjeriun me forcë brenda.
-Ferit edepsëzi do t’i hidhja trutë në erë.
Në dorë mbante revolen që kishte pasur në luftë.
-Por, me një plehër si ti nuk ndyhet fisheku.
Hiena iku i menderosur. Ditën tjetër më internuan në Bërznik të Gramshit.
***
Jeta Flaga Çeno fshin lotët.
-Shkruaje ta mësojnë të tërë. Edhe, shtetet që na predikojnë si të vendosim drejtësinë.